Hoe meer, hoe beter

Het feit dat wij vandaag, nog steeds vlees, vis en dierlijke bijproducten zoals eieren en zuivel eten op deze waanzinnig grote schaal, is één van de grootste uitdagingen van dit tijdsgewricht. Hoe meer bewustzijn over de gigantische ecologische schade door dierlijke landbouwproductie, hoe beter. Hoe meer stemmen die het opnemen voor de dieren, die in de veehouderij genadeloos worden uitgebuit, en in de visserij worden afgeslacht, hoe beter.
Hoe meer mensen die tips en tricks en beste praktijken uitwisselen over plantaardig eten, hoe beter.
Dus daarom ook deze site.

Ik ben ondertussen 11 jaar veganist, en kan dus wel wat ervaring delen met iedereen die ook het aandeel dierlijke eiwitten in hun voeding willen afbouwen.
Ik kan nog jaren dubben over hoe dit er precies gaat uitzien, maar het is beter om alvast een paar eerste stappen te zetten. Dus ik begin gewoon, vandaag.
Hoe ik dan zelf veganist ben geworden? Dat ging als volgt.

Eerst was er nieuwsgierigheid

Alles begon in de periode toen ik van de universiteit af was, en ik mijn zoektocht naar een job en een plaats in de wereld aanvatte. Destijds had ik een paar vrienden en collega’s, die heel enthousiast waren over de Indonesische, Thaise en Indiase keuken. Daar kwam ik voor het eerst in contact met voedingsproducten die in mijn jeugd onzichtbaar waren geweest, zoals tempeh en tofu als alternatieven voor vlees in gerechten. Die Oosterse smaken spraken me ook wel aan. Ik beleefde die uitstappen in de Oosterse culinaire wereld als een verruiming vol verrassingen.

Dan was er gezondheid

Ik heb nooit bijzondere gezondheidsuitdagingen of gewichtsproblemen gehad, maar ergens kreeg ik door dat vlees, en dan vooral rood vlees eten toch wel bepaalde gezondheidsnadelen had op de langere termijn, en dat het een goed idee was om alvast rood vlees te minderen. Niettegenstaande ik uit een traditionele familie kom, waar vooral aan mijn moeders kant elke dag, en op feestelijke gelegenheden zelfs enorm veel vlees werd gegeten, vond ik de meeste vleesbereidingen niet bepaald lekker. Ik verafschuwde bijvoorbeeld steak, en waar iedereen vaak uitkeek naar de zondagse biefstuk met friet begreep ik niet wat er zo smakelijk was aan die taaie, grijzige en bloederige materie waar ik zat op te kauwen. Als kind en jongere volg je gewoon de kudde.
Rood vlees laten staan was dus makkelijk.
In 2004 maakte ik de overstap naar vegetarisch, door na kip tenslotte ook vis definitief te laten.
Zuivelproducten en eieren maakten van dat moment af de hoofdmoot uit van de eiwitbronnen in mijn dagelijkse voeding. Ik was een grote zuivelconsument, met vooral melk (tot één liter per dag), veel witte cottage cheese en zoute goudakaas op de boterhammen en parmezaan en emmental over de pasta en ovenschotels. Ik at ook makkelijk meer dan zes eieren per week, ik herinner me dat ik ze vaak per twaalf stuks kocht.
Ik was immers nog compleet naief en onwetend over de duistere en voor velen onzichtbare kant van de zuivel- en eierenindustrie en evenzo over de gezondheidsbalans van al deze vegetarische voedingsmiddelen. Het internet had nog niet zo lang zijn intrede gedaan in onze levens, en veel van wat achter de gesloten deuren van de bio-industrie gebeurde, daar hadden we geen flauw benul van. Dat zou al gauw veranderen.

En dan was er de morele verontwaardiging

Via wat vervolgens op het internet uitlekte en zichtbaar werd, onder andere via de sociale media, zag ik een groot aantal video-opnames en later ook documentaire films over de schandalig miserabele omstandigheden waaronder landbouwdieren hun korte leven lang moeten slijten. Met zoveel onbeschrijfelijke gruwel in de manier waarop ze om het leven worden gebracht, inclusief in de zuivel- en eierenindustrie, dat mijn geweten werd wakker geschud.
Bovendien was ik me sinds het millennium meer en meer gaan verdiepen in yogabeoefening. Yoga staat bij ons dan vooral bekend om zijn fysieke kant, er zat ook een hele filosofie en levensopvatting achter, die uitging van het principe van geweldloosheid. Die je uitnodigt en aanspoort om aan jezelf, aan andere schepsels en aan je omgeving geen nodeloze schade toe te brengen. Ik werd steunend lid van verschillende dierenrechtenorganisaties, werkte ook kort als vrijwilliger voor één daarvan. En toen, in 2013, kwam er een kentering.

Activisme en politiek

Toen er een nationale mars werd georganiseerd uit protest tegen het onverdoofd slachten in Brussel.
Ik stond voor een dilemma: natuurlijk vond ik dat bij het slachten toch tenminste verdoving moest worden toegepast, maar … ik was gewoon tegen het slachten in zijn geheel. Ik kon toch helemaal niet beweren dat voor verdoofde slacht was; Ik herinner me dat ik dagenlang nadacht over welk bordje ik dan wel zou meedragen in de optocht, die uiteindelijk bijna 10.000 mensen op de been bracht.
Ik maakte tenslotte een eigen sandwichpaneel met de volgende tekst, aan één kant in het Frans en aan de andere kant in het Nederlands:

“Verdoving voor het slachten is het absolute minimum voor beginners in compassie. Ik ben tegen slachten tot court.”

Mijn stap naar 100 % plantaardig

Het jaar daarna, in 2014, stopte ik met het eten en gebruiken van alle producten van dierlijke oorsprong. Stoppen met melkproducten bleek toen al na een paar weken directe gezondheidsvoordelen op te leveren.
En nu eet ik al meer dan een decennium puur plantaardig. Ik kan mezelf dus toch als een soort “gevorderd veganist” beschouwen.
Met mijn engagement als dierenrechtenactivist ging het nog een aantal jaren verder, met deelnames aan acties en betogingen, vaak heel frustrerend en tevergeefs. Ik stapte zelfs mee in de oprichting van een Belgische partij voor de Dieren. Die behaalde in 2019 een totaal onverwacht succes met een verkozen parlementslid in het parlement van het Brussels Gewest. Toen sloegen twist en wanbeheer toe. Het project was en is de facto geflopt en ik verliet in 2021 de partij in kwestie.
Ik voelde me behoorlijk gebruikt en bouwde geleidelijk aan ook mijn geldelijke steun aan de dierenrechtenorganisaties af. Ik voelde dat ik niet als straatactivist en nog veel minder in de politiek wilde werken aan verandering.

En vandaag houd ik vast aan mijn idealen

Uiteindelijk kan ik maar zijn wie ik ben en wil ik gewoon leiden door een voorbeeld te zijn voor mensen die tot hetzelfde besef zijn gekomen dat het zo niet verder kan in de landbouw- en voedingsindustrie.
De verandering moet er komen op individueel niveau door het afbouwen van onze vleesconsumptie en door het dier uit de keten van de voedingsproductie te halen.
Waar ik aanvankelijk gedreven werd door nieuwsgierigheid en gezondheidsoverwegingen, zijn het vandaag nog steeds de morele verontwaardiging over dierenmisbruik en -exploitatie alsook het besef dat de op dierlijke productie steunende landbouw een groot gevaar en aanjager blijft voor het reeds sterk ontregelde klimaat en ons bedreigde leefmilieu.
Het is die diepe verontwaardiging over het gelegaliseerd misbruik van dieren, de veelvuldige misstanden in de veehouderij en de vernietiging van de vispopulaties wereldwijd die me onwrikbaar veganist en vegan zullen doen blijven tot mijn laatste ademtocht.

Een niet te stoppen evolutie

Het goede nieuws is dat het wel de goede richting uitgaat, hoe tergend traag de collectieve evolutie ook lijkt en is. Nooit eerder zijn er zoveel opties en informatiebronnen beschikbaar die een meer, tot zelfs 100 % plantaardige levensstijl mogelijk maken.
De laatste jaren ben ik me ook nog verder aan het verdiepen in de gezondheidsaspecten van het plantaardige eetpatroon. Ik kwam overigens tot het besef, dat zeker drie van mijn grootouders vervroegd en in jammerlijke omstandigheden waren overleden aan ziektebeelden waarvan vandaag bekend is dat ze erg gerelateerd zijn aan voedingsgewoontes: in dit geval hart-en vaatziekten, dementie en darmkanker.
Met deze website wil ik een bescheiden individuele bijdrage leveren aan de onstopbare evolutie naar een wereld waarin dieren niet langer worden uitgebuit en gedood voor hun lichamen, en waar we met respect omgaan met onszelf, anderen – met inbegrip van andere soorten – en de fragiele leefwereld op deze planeet.

De goede richting

Ik ben geen vegan sterrenchef, ik ben geen vegan bodybuilder en ik ben ook geen aantrekkelijke vegan influencer op de sociale media. Ik ben een gewone mens in de tweede helft van zijn leven die praktische oplossingen zoekt voor gewone mensen met een gewoon dagelijks leven om in de beste omstandigheden gezond en lekker te koken en te eten, en dat op basis van 100% plantaardige producten. Daarom deel ik graag mijn inzichten, tips en ervaringen.
Het interesseert me niet om te pogen iedereen om te turnen in een vegan. Iedereen wandelt het eigen pad. De wereld heeft, om het even cru te stellen, vandaag meer baat bij 99% menselijke individuen die hun consumptie van dierlijke producten misschien maar met 20 % verlaagt of in het beste geval halveert, dan 1 à 2 % menselijke individuen die, net zoals ik, voluit vegan gaan.
We moeten niet vechten tegen wie vandaag niet vegan kan worden, we moeten verbinding leggen met iedereen en hen bewust maken en inspireren om (veel) meer plantaardige eiwitten te eten dan dierlijke.
Een taak of onderneming heeft slechts zin als ze nut en voordeel oplevert voor anderen.

Wat ik in deze eerste fase van plan ben

• Goede en beproefde recepten delen voor alledaags plantaardig eten.
• Laagdrempelige participatieve kookworkshops organiseren.
• Mensen leren om verstandige gezonde keuzes te maken in de winkel.
• Mensen helpen hoe ze concreet en praktisch het best de eiwittransitie kunnen aanpakken.
• Mensen te wapenen tegen de flagrante misleiding door de voedingsindustrie.
• Mensen helpen om onzin te onderscheiden van wetenschappelijk onderbouwde feiten.
• Mensen doen nadenken over de economische, ecologische, morele en ethische consequenties van ons eetpatroon.

Daar gaan we!